Auteur: Marnix van der Lijn

Ik ben Marnix (1964), schrijver, langeafstandswandelaar en minimalist in hart en nieren. Na een loopbaan in de commerciële wereld, coaching en training, en jarenlange inzet in de vluchtelingenopvang, koos ik op mijn zestigste voor een radicale wending: ik gaf mezelf een sabbatical en trok de wereld in – te voet. Wat begon als een plan om 10.000 kilometer door Europa te wandelen, groeide uit tot iets veel groters: een nieuwe manier van leven. In negen maanden legde ik meer dan 5.500 kilometer af, met alleen mijn tent, schrijfboek, wandelkar (die ik liefdevol ‘Wheelie’ noem) en mijn barefoot schoenen. Al lopend ontdekte ik dat dit mijn pad is: een nomadisch bestaan, schrijvend onderweg. Ik geloof in het ritme van de voeten, in eenvoud, traagheid en aanwezigheid. Reizen zonder haast, leven met weinig, en onderweg de verhalen vangen die zich aandienen. Mijn missie? De schoonheid van vertraging, vrijheid en verbondenheid tastbaar maken in woorden. Ik bén onderweg. En daar voel ik me thuis.

Wespen, vossen, dassen, herten en zwijnen

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 14 juni 2024

Heel vroeg word ik wakker en schrijf ik wat. Het fijnste vind ik het om vroeg in de ochtend te schrijven, dan heb ik een helder leeg hoofd en de meeste inspiratie. Het lijkt dan of de woorden als vanzelf uit mijn toetsenbord rollen.

De hele tijd hoor ik gezoem en ineens zie ik dat ik onder een wespennest heb geslapen. Prachtig om te zien, een bouwwerk gemaakt van laagjes gekauwde hout- en plantenvezels, nu nog ter grootte van een tennisbal. Ik weet niet of er nog wel geslapen kan worden in de hut als het nest groter wordt, maar misschien kan dat gewoon als je de wespen maar met rust laat.

Het weer is fris, maar droog. Verschil tussen dag en nacht is er nauwelijks. ‘s Nachts is het 11 graden en overdag is het een graadje warmer. Ik voel me heerlijk zen en het meest opvallende dat ik gewaarword bij mezelf is dat ik geen last meer heb van uitstelgedrag. Als ik bijvoorbeeld zie dat er regen komt, doe ik meteen de hoes om mijn kar en pak ik mijn regenpak. Ik wacht niet totdat het ook daadwerkelijk gaat regenen. Het is een vervelend klusje, maar met uitstellen word ik vaak extra gestraft omdat ik dan toch nog nat word. Steentje in mijn schoen? Meteen stoppen en eruit halen. En zo heb ik meer voorbeelden. Klinkt stom misschien, maar toch wel een overwinning voor een notoire uitsteller van vervelende klusjes.

De route is erg mooi en afwisselend; bos, open landschap, kastelen en het dorpje Trosa. Ik kook mijn eten op een ‘gran-di-joos’ uitzichtpunt en geniet weer eens op en top van mijn eigen kookkunsten. Op de kaart zie ik dat er in het natuurreservaat Tullgarn een aantal picknickplekken zijn, daar kan ik vast mooi kamperen en dat klopt inderdaad ook. Een stukje van de route af vind ik een plekje bij het water, waar veel watervogels druk bezig zijn met hun nesten. In het uur voordat ik daar aankom zie ik een vos, een hert, zwarte wilde zwijnen en een dassenfamilie. Aan wild geen gebrek. Nadat ik mijn tent opgezet heb kom ik erachter dat ik niet bij het water kan komen, maar gelukkig heb ik nog genoeg water voor de nacht en voor koffie. Een kniesoor die daarop let.

Pauze in een mierenhoop

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 13 juni 2024

Blij met de goede afloop van gisteren, gaap ik a-sociaal hard als ik wakker word. Ineens staat er een vrouw naast mijn luchtbed. Ze vraagt zich af of alles goed met me gaat, ik kwam gisteren wel heel laat aan. Het blijkt dat haar tentje op nog geen 20 meter afstand van de hut achter een rots te staan… Ik schaam me dood, voor mijn overdreven gegeeuw en voor het luide coachen van mezelf vannacht, dat moet ze gehoord hebben. Dat klopt, maar het stelde haar ook gerust. Ze wist in ieder geval dat er goed volk aankwam.

Ze is een markante verschijning met rood haar en tatoeages. Ik ben onder de indruk van haar verhaal, ondanks haar lichamelijke beperkingen trekt ze erop uit en doet ze wat ze nog wel kan en gaat ze niet zielig thuis zitten mokken. Vaak loopt ze maar 5 km per dag, maar ze is in de natuur waar ze op en top geniet en dat zie je! We spreken af contact te blijven houden. Dit zijn de mooie menselijke ontmoetingen.

Dankbaar voor mijn uitstekende gezondheid ga ik verder en niet veel later kom ik tot mijn verbazing weer terug op de plek waar ik gisteren niet mocht kamperen. Ik ben verkeerd gelopen en deze weg was veel korter. De lijdensweg van gisteren was helemaal niet nodig geweest…

Als ik wil pauzeren, zie ik een afgezaagde boomstronk met dennennaalden eromheen. Dat is een prima stoel! Ineens zie ik een colonne mieren mijn regenbroek in marcheren. Ik ben op een mierenhoop gaan zitten! Het zijn grote rode mieren en ik maan mezelf tot rust om niet te gaan slaan, dan gaan ze zeker bijten. Voorzichtig doe ik mijn broek uit en verwijder ik de mieren. Ik had het kunnen weten, een hoop dennennaalden is vaak een mierennest.

Na amper 9 km lopen zie ik een hut, waar ik besluit te blijven. Na het nachtelijke avontuur mag dat wel. Het zonnetje is inmiddels gaan schijnen en het is er heerlijk. Op een rots zit ik een tijdje gewoon te zitten, meer hoeft ook niet, want het is alles.

Om half acht ben ik zo moe, dat ik maar ga slapen. Met het risico dat ik heel vroeg wakker zal worden, maar dat is dan maar zo. Ik ontwaak echter na 1,5 uur en om half elf val ik gewoon weer in slaap, nu tot de volgende ochtend.

Nachtelijk avontuur

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 12 juni 2024

In de vroege ochtend geniet ik van de mist boven het meertje, wat een uitzicht vanaf mijn opblaasbed! Heerlijk om zo wakker te worden en weer in te dommelen. De verwachte zon en 15 graden blijken een wassen neus. Het regent urenlang en ik blijf tot half twee in de schuilhut, die zijn naam eer aan doet. Erg is het niet, ik klap mijn laptop open en schrijf een paar uur. Wel pas ik de route wat aan, i.p.v. moeilijke bergpaadjes steggel ik een beetje en pak ik de makkelijkere gravelweggetjes.

Tegen zessen kom ik langs een kerkje met een zitje van luxe witgelakt hout meubilair. Daar kook ik en maak ik gebruik van het openbare toilet met stromend water, zeep en een spiegel. Het zonnetje is zowaar ook weer tevoorschijn gekomen en daardoor is het net warm genoeg om daar lekker lang te vertoeven.

Ik heb mijn zinnen gezet op een schuilhut in een natuurreservaat. Kamperen is hier nl. vrijwel onmogelijk door de vele stenen en het ongelijke terrein. Het is nog flink doorstappen, maar precies om 22:00 uur kom ik daar aan, maar wat blijkt, kamperen mag hier niet, ook niet in de schuilhut. Vervelend, het is al donker aan het worden, maar gelukkig zie ik dat er op slechts 2,6 km een andere hut is.

Dat stukje lopen wordt echter enorm afzien. In het donker zie ik slecht, ik raak de weg kwijt en het is een behoorlijk onherbergzaam gebied; omgevallen bomen, rotsen en soms ook drassig. Pas een uur en drie kwartier later ben ik op mijn bestemming. Het is inmiddels middernacht. Op de weg naar de schuilhut merk ik dat ik hardop tegen mezelf praat, zoals tegen een klein kind bij een moeilijke opdracht: “oké en nu een stapje vooruit, even stilstaan, kijk goed, draai om, trek de kar naar boven, een, twee, trek, ja goed zo en nu verder, rustig aan, kijk uit waar je loopt”. Dit helpt me om goed geconcentreerd te blijven, niet te struikelen en zonder kleerscheuren het eindpunt te bereiken.

De opluchting is groot wanneer ik veilig en wel aankom. Het duurt vervolgens wel een uur voordat mijn adrenalineniveau weer is gezakt, maar dan val ik ook heerlijk in slaap.

Het leven is mooi!

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 11 juni 2024

In de hut van de plaatselijke scouting slaap ik in één ruk tot zeven uur. Er zijn wel muggen, maar veel last heb ik er niet van. Het is me opgevallen dat er veel soorten muggen zijn. De ene soort geeft meer ongemak dan de andere. Ze prikken verschillend, ze jeuken verschillend, ze zoemen verschillend. Je zou er een hele studie van kunnen maken. Soms zijn ze er in drommen, op een ander moment verwacht je ze en zie je er niet een.

Voor de hut ligt een boog gemaakt van een tak uit het bos. Ik probeer ermee te schieten, dat valt niet mee, vooral omdat de handgemaakte pijlen niet recht zijn, probeer dan maar eens iets te raken. Weer geen beer geschoten, dan maar mijn instagram en whatsapp bijwerken voordat ik verder op pad ga.

Als ik een heuvel oploop, ligt mijn broek opeens op mijn enkels. Ik struikel net niet en schiet in de lach. Ik ben zoveel afgevallen dat mijn korte broek zeker twee maten te groot geworden is. Meestal hou ik mijn broek op met de band van mijn Wheelie, maar daar had ik nu blijkbaar niet goed op gelet. Ik kijk er naar uit om in Stockholm een nieuwe te kopen. Deze broek is sowieso heel oud en vaal, maar nog in Nederland besloot ik om geen nieuwe te kopen, ik verwachtte al dat ik af zou vallen, ik had alleen nooit gedacht dat het zo snel zou gaan en dat terwijl ik eet als een dijkwerker.

De route is wonderschoon, ik wil overal wel blijven. Ik voel me verliefd. De weersvoorspelling voor vandaag en morgen is bovendien goed, al is het wel een stuk frisser geworden. Alles zit weer heel erg mee. Ik eet bij een kerk met een openbaar toilet en was mezelf en mijn sokken. De afgelopen dagen heb ik constant natte voeten gehad en mijn sokken ruiken niet zo lekker meer. Dat is zacht uitgedrukt, ze meuren zo erg dat ik er zelf onpasselijk van word. Echt heel erg goor, maar goed, part of the job.

Na deze wasbeurt ga ik weer fris en fruitig verder en om half acht vind ik de ideale kampeerplek bij een wonderschoon rimpelloos meer met schuilhut, composttoilet inclusief toiletpapier én een picknicktafel helemaal voor mij alleen. Wat vind ik het leven mooi.

Zon en zondvloed

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 10 juni 20244

Er wordt slecht weer verwacht en juist vandaag is de route lang. Ik heb bijna geen eten meer, een bezoek aan de supermarkt is een must. Net als ik weg wil gaan regent het pijpestelen, ik stel mijn vertrek nog even uit.

Ineens staat er een man in de hut. “Oh, ik had hier niemand verwacht” zegt hij en dat had ik ook niet. Hij komt een informatiebord ophangen over het natuurreservaat. Hij vertelt dat hij commercieel fotograaf was, maar dat hij de commercie meer dan zat was. Op zijn 40e heeft hij het roer omgegooid en nu bouwt hij schuilhutten en andere bouwsels in de natuur. Hij zegt dat het hem opvalt hoeveel juist mannen van rond de 40, jaloers zijn. Het lijkt ze allemaal heerlijk om de hele dag buiten in de weer te zijn en te kunnen ontsnappen uit de ratrace. Het levert financieel minder op, maar verhoogt het welzijn enorm. Ik kan niet anders dan dit beamen.

Als het weer opknapt ga ik verder. De paden zijn afwisselend, van makkelijk tot zeer lastig, waar ik de kar eigenlijk op mijn rug had moeten doen, al doende leert men. Als ik nog geen kilometer van de winkel ben, de zondvloed…, maar wederom heb ik het geluk dat ik een bushokje zie. Droog hou ik het niet, want de striemende regen waait naar binnen, maar het scheelt een stuk. Wat ben ik blij als ik eindelijk de Willy:s, de megasuper, voor me zie opdoemen. Binnen op een bankje, warm ik me op met een vers broodje dat smaakt als een gebakje. Het leed is snel weer vergeten.

Niets zo veranderlijk als het weer, ineens breekt de zon in volle glorie door. Daar maak ik gebruik van en naast een volleybalveld kook ik mijn warme eten. Ik krijg bezoek van een toerfietser, die verlegen zit om een praatje, hij blijft een tijdje bij me zitten en vertelt me over allerlei routes, wat me goed van pas komt.

Op de kaart zie ik dat ik nog maar vier kilometer verwijderd ben van een schuilhut, maar uiteindelijk loop ik de dubbele afstand omdat ik twee keer bij een afgesloten pad kom en ver om moet lopen. Balen, ondertussen loop ik op mijn tandvlees. Bij een hut van de scouting rol ik eindelijk mijn matje en slaapzak uit en slaap ik heerlijk droog.

Dubbele regenboog

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 9 juni 2024

Gisteren gingen we heel vroeg slapen, David John vooral en daarom worden we vandaag ook heel vroeg wakker. Ik volg het voorbeeld van D.J. en om half 8 (ja, u leest het goed) ben ik klaar met inpakken en ga ik op pad. In een echt ontbijt heb ik nog geen trek, een banaan en koffie zijn een prima alternatief. Mijn kamergenoot is dan al een tijdje weg, je kunt het ook overdrijven. Het is fris en er waait een harde wind. Niet echt lekker, maar als ik doorloop heb ik er niet echt last van. Het is tenminste nog droog.

De route is gelukkig weer gemakkelijker en na zo’n anderhalf uur lopen kom ik aan bij het Navsjöns Domanreservat met een heel groot meer. Hier moet het in de zomer best druk zijn, want om de vijftig meter staat er wel een picknicktafel. Ook overal leuke strandjes en gemakkelijk toegang tot het meer om te zwemmen. Ik kom ook best wel wat mensen tegen en dat gebeurt niet vaak. De meeste zijn aan het vissen. Ik probeer een tafel te vinden waar het niet al te hard waait, maar dat valt niet mee. Ik wil nl. eieren gaan bakken. De vlammen gaan inderdaad alle kanten uit en ik verlies veel warmte, maar uiteindelijk verorber ik mijn ontbijt 2.0 alsof ik in weken niet gegeten heb. Verrukkelijk!

Het weer blijft wisselvallig, maar ik heb geluk. De meeste regen valt wanneer ik vroeg, rond 15 uur, aankom bij mijn schuilhut. Daar kan ik koken uit de wind, even zwemmen (lees: mezelf goed wassen) en in alle rust mijn kleren wassen. Het is al bij al een fijne namiddag met afwisselend regen en zon. Op een gegeven moment gaat het flink regenen en tegelijkertijd zie ik de zon fel schijnen. Dan moet er ergens een regenboog zijn! En ja hoor, ik loop de hut uit naar rechts en zie een prachtige dubbele regenboog. Een wonderschoon cadeau van de natuur.

Van de hemel naar een hels pad

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 8 juni 2024

In het paradijs word ik wakker van een vogelconcert in mijn raamkozijn. Een lief klein vogeltje zingt de longen uit zijn lijf. Het is over met de stilte, maar het alternatief is minstens zo mooi. Ik was mijn gezicht met water uit het meer. Een kreeftje ligt net onder het wateroppervlakte van de warme stralen te genieten.

Zo mooi als het begon blijft het niet. Al snel wordt het bewolkt en miezerig. De route is ontzettend zwaar en ik kom maar langzaam vooruit. Ik loop de hele dag, maar heb uiteindelijk maar 15 km afgelegd. Dat laatste paar honderd meter zijn killing. Op de app heb ik gezien dat de schuilhut niet ver meer moet zijn en als ik een bocht omga zie ik hem liggen. Ik slaak een oerkreet, achterlijk hard en overdreven. Verschrikt komt er een man uit de hut rennen. Hij denkt dat ik gevallen ben en vraagt of alles wel goed gaat. Jaaa, alles gaat goed, ik ben alleen maar blij dat ik er ben. Ik schaam me dood, want waande me alleen.

Hij stelt zich voor als David John uit Stockholm. Ik krijg een warm welkom, hij heeft het vuur al opgestookt. Hoewel de hutten voor iedereen toegankelijk moeten zijn zolang er plaats is, vraag ik hem toch of hij het niet bezwaarlijk vind als ik blijf. Ik heb echt geen puf meer om nog verder te gaan. Hij vindt het geen probleem en in tegenstelling tot mijn ervaringen, heeft hij niet voor het eerst gezelschap. In het weekend komt dat vaker voor. We delen onze bevindingen over wandelroutes en bezochte landen. Tof is dat ook hij op barefoot schoenen loopt. Net als ik heeft hij uitstekende ervaringen met deze manier van lopen en ook hij heeft geen last meer van zijn knieën. Het is voor het eerst dat ik iemand barefoot in Zweden zie, wat ook klopt zegt hij, het staat echt nog in de (barefoot) kinderschoenen.

David John eet zijn gevriesdroogde hikersfood uit een zak en ik mijn verse groenten en vlees. Hij is best jaloers en vindt het heerlijk ruiken. We delen mijn chocola bij een kop thee en om half negen gaat hij al slapen. Ik doe maar mee, al lukt dat niet, maar na een tijdje lezen val ik in een diepe slaap.

Marmeren keuken

Gepubliceerd op door Marnix van der Lijn2 Reacties

#terugblik – 7 juni 2024

Als zo vaak wil ik op tijd op pad gaan, maar dat is wederom een verloren zaak, maar uiteindelijk komt deze diesel op gang. De route is moeilijker dan ooit en tegelijkertijd prachtig. Allerlei soorten vegetatie kleuren het sterk stijgende en dalende rotsige pad.

Voor het eerst moet ik mijn kar op mijn rug nemen. Geen probleem omdat er ook schouderbanden aan zitten, zo kun je de Wheelie dragen als een rugzak. Het is zwaar omdat je ook het gewicht van de kar moet tillen, maar het gaat verrassend goed. Rustig aan en stapje voor stapje. Ik heb wel het geluk dat ik bijna weer naar de supermarkt moet, de kar is niet topzwaar.

Ik voel me een held als ik de top heb bereikt en beloon mezelf met koffie en een broodje. Wat een uitzicht weer en ook nog een comfortabele picknicktafel. Naar beneden gaat gemakkelijker, maar echt snel gaat het niet. Ook niet erg, ik hoef pas over tien maanden en een week of drie terug te zijn. Kalm aan dus. Het gaat zoals het gaat.

Omdat ik weet dat de weg lastig zal blijven, hou ik me in bij de supermarkt in Krokek. Op het menu vandaag kebabspiesjes en een mix van groentes met aardappelen. Volgens de opschriften in Andalusische stijl. Ik heb daar jaren gewoond, nog nooit zoiets gegeten, maar het is lekker. Groenten zijn best duur in Zweden, ik koop daarom vaak diepvriesgroenten, dat is veel voordeliger en bovendien heb je dan vaak een mix voor de nodige variatie. Een prima oplossing.

Mijn keuken van vandaag staat tussen het marmer. Ik bevind me in Marmorbruket, een streek die sinds 1673 beroemd is om zijn marmer. De trappen van het paleis van Stockholm zijn ervan gemaakt, maar ook delen van het Operahuis in Parijs en Harrods in Londen. Ik voel me vereerd om in dit rijtje te mogen staan.

En het houdt niet op, niet vanzelf, óók vind ik, een stukje van de route af, een weergaloze kampeerplek bij een meer. Wanneer de vogels zijn gaan slapen is het daar zó stil, dat ik me even afvraag of ik niet doof geworden ben. Het water is rimpelloos, er staat geen harrel wind en er heerst een oorverdovende stilte. Slik. Mooier kan het niet worden.

Wandelstokken kwijt

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 6 juni 2024

Al mijn elektronica weer opgeladen, mijn spullen gewassen, ik kan weer verder op pad, snel weg uit dit hotel. De prijs van mijn overnachting is inclusief ontbijt. Zoals ik eerder schreef, heb ik mijn etenstijden losgelaten en, je zult dat altijd zien, juist vandaag heb ik helemaal geen zin om vroeg te eten. Tegen heug en meug doe ik dat toch, jaaa, want het is ‘gratis’, dombo die ik ben. Ik lijk wel een Nederlander 😜

Het begin van de route is vreselijk, een eindeloos industrieterrein én een drukke weg. Plots kom ik tot de ontdekking dat ik mijn wandelstokken niet meer heb. Ik herinner me dan ook in een ogenblik precies waar ik ze heb laten staan, voor de kille kerk in Norrköping. Het begon toen enorm te regenen en ik was afgeleid en aan het zorgen droog te blijven. Wat ontzettend stom! Ik heb ze tot nu toe niet gemist omdat alle terrein vlak en geplaveid was en ik mijn tent niet hoefde te gebruiken. Mijn tent moet nl. opgezet worden met één van de stokken. Teruggaan heeft geen zin, dat is 20 km lopen en wie zegt dat ze er nog staan na anderhalve dag? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

Op de kaart zie ik dat er 1,5 km verderop, op de route nog wel, een outdoorwinkel is, de XXL, de Zweedse versie van Decathlon. Daar vind ik prachtige carbon fibre stokken. Die heb ik altijd al willen hebben, maar in Nederland zijn ze zo ontzettend duur, dat ik ze niet aangeschaft heb. Ze zijn super licht, opvouwbaar in drie delen en €100 goedkoper dan bij Bever. Achteraf ben ik toch wel heel blij, al baal ik dat ik onverwacht €81 heb moeten uitgeven, maar zulke stokken wilde ik toch wel heel graag…

De rest van de dag is fantastisch, na een prachtige wandeling over een slingerend bospad maak ik eten met een wonderschoon uitzicht incl. regenboog en vind ik een plekje om te slapen aan een zwanenmeer. Over die €81 zeuren we maar niet meer.

Miserabel in mijn hotel

Gepubliceerd op door Marnix van der LijnLaat een reactie achter…

#terugblik – 5 juni 2024

In de vroege ochtend hoor ik weer een blaffend hert, maar nu schrik ik niet meer. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, maar wat een takkeherrie maken die beesten. Ik maak er een lekkere lome ochtend van en loop dan door naar Norrköping, een grote stad voor Zweedse begrippen. Omdat er slecht weer voorspeld is en er niet te kamperen valt in de buurt van een ‘dichtbevolkt’ gebied boek ik een hotel waar ik kan wassen.

Inderdaad het weer slaat om, donkere luchten, onweer en bliksemschichten. In eerste instantie lijkt Norrköping een lelijke stad met een kille kerk en onpersoonlijke huizen. Het weer helpt ook niet mee, het begint te gieten. Mijn beeld over deze stad moet ik later totaal bijstellen. Het is een hele bijzondere stad. Ten eerste een universiteitsstad en dat merk je. Er hangt toch wel een bijzondere sfeer. Het doet me denken aan Utrecht. De binnenstad is zeer verrassend. Het lijkt een ratjetoe aan gebouwen, maar alles past en verrast. En dan al die watervallen in het midden van de stad, echt uniek!

Het regent maar door en ik ga snel naar mijn hotel, maar dat is een tegenvaller; er blijkt geen wasmachine te zijn. Op de website stond dat echter wel vermeld. Ik ben pissig, nu moet ik alles met de hand gaan wassen. De vrouw van het hotel vindt het maar raar dat ik een wasmachine wil, ik ben er toch maar één dag? Ik ga verder niet in discussie, ze is alleen telefonisch te spreken en er is toch niets meer aan te doen. Ik dien later wel een klacht in over deze foutieve informatie en de volgende keer ga ik eerst contact opnemen met de locatie voordat ik boek.

‘s Avonds kom ik tot een heel belangrijk cruciaal inzicht. In het hotel voel ik me plots alleen en miserabel. Dit heb ik in de natuur en in mijn tent nooit, maar dan ook echt nooit. Ik heb veel boeken gelezen van backpackers en ze verlangen vaak naar een bed na een aantal dagen in de tent geslapen te hebben, ik heb dat niet. Ik slaap heerlijk in mijn tent. Het is duidelijk, mijn tent is mijn thuis!